Additional Info

• Premijera broj: 496
• Naslov: Sluga dvaju gospodara
• Autor: Karlo Goldoni
• Režija: Andrea Paciotto
• Adaptacija: Jovan Ćirilov
• Scenografija: Mia David Zarić
• Kostimografija: Snežana Kovačević
• Muzika: Elektronska muzika i dizajn medija: Jan Klug, Živa muzika: Alexandra Anja Đorđević
• Scenski pokret: Ferid Karajica
• Dizajn svetla: Andre Pronk
• Uloge:

   

  • Boban Batić/Truffaldino - Slobodan Ljubičić
  • Dobrila Raspopović/Beatrice - Bojana Zečević
  • Cvetko Aretić/Florindo - Vahidin Prelić
  • Panta od Potrebića/Pantalone De Bisognosi - Vladimir Kurćubić
  • Bidera/Clarice - Divna Marić
  • Narcisa/Smeraldina - Tanja Jovanović
  • Branko/Brighella - Igor Borojević
  • Slavko Slavnić/Silvio - Goran Šmakić
    Muzičari:
  • Petar živanović - violina
  • Sava Đurić - bas
  • Ivan Ranković - klarinet
• Ostali:

   

  • Dizajn zvuka: Nikola Pejović
• Sezona: 2007-08
• Datum premijere: 19.07.2007.
• O predstavi:

  MOJI SUSRETI SA GOLDONIJEM
  Jovan Ćirilov

  Kada sam, 1950. godine, došao u Beograd na studije, bila je sreća pronaći kartu za novo Jugoslovensko dramsko pozorište. U to vreme jedna od najomiljenijih predstava bila je Ribarske svađe Goldonija, u dalmatinskom dijalektu, ali sa imenima likova na italijanskom. Predstavu je režirao jedan od najznačajnijih jugoslovenskih reditelja, Bojan Stupica, koji je počeo da radi, još pre Drugog svetskog rata, u pozorištima na čitavoj teritoriji ondašnje Kraljevine Jugoslavije. Inscenacija je bila realizovana njegovim tipičnim koloritnim i poletnim stilom, sa mnogo gegova i preciznim osećanjem za goldonijanski stil. Posle oko 20 sezona igranja, Bojan Stupica je režirao jedan drugi Goldonijev tekst, Krčmarica, ali pod naslovom Mirandolina. Njegova supruga Mira Stupica, najbolja srpska glumica druge polovine veka, tumačila je glavnu ulogu. Mira živi još u Beogradu i tek nedavno je prestala da se pojavljuje na sceni. Još jedan značajan susret sa Goldonijem. Pre dvadeset godina sam otkrio da je prvo strano delo prevedeno na srpski jezik bio upravo jedan od manje poznatih Goldonijevih tekstova Trgovci. Tekst je preveo jedan mladi srbin, Emanuilo Janković, koji je studirao medicinu u nemačkom gradu Halle, možda po savetu velikog prosvetitelja Dositeja Obradovića. Prevod je bio štampan u Lajpcigu 1787, dve godine pre francuske revolucije, kada je Goldoni imao 80 godina. Mada je srpski jezik pretrpeo značajne promene u poslednja dva veka, jezik kojim se koristio Janković je još uvek potpuno razumljiv srpskoj savremenoj publici. Bio sam već deset godina u upravi Jugoslovenskog dramskog pozorišta, kada sam, 1994. godine, predložio reditelju i pozorišnom autoru Vidi Ognjenović da prihvati izazov postavljanja na scenu tog teksta čija tematika je postala veoma aktuelna u periodu tranzicije ka ekonomskom liberalizmu. Tako smo 17. maja 1994. godine imali apsolutno premijeru u dva veka, prvog stranog teksta prevedenog na srpski jezik u istom Jugoslovenskom dramskom pozorištu, koje danas nosi ime Bojana Stupice, najboljeg goldonijanskog reditelja iz naše zemlje.
  Zahvaljujući predlogu Andree Paćota, srećem se ponovo sa Goldonijem. Ovoga puta sa Slugom dvaju gospodara. Ja sam jedan od malobrojnih srećnika koji je video tri od 17 različitih verzija ovog teksta, koje je realizovao Streler. Video sam prvu u izvođenju Pikolo Teatra u Beogradu 1955. godine, opet na sceni Jugoslovenskog dramskog pozorišta, sa legendarnim Moretijem u ulozi Arlekina. Poslednju verziju, koja još postoji u svoj svojoj raskoši, video sam posle Strelerove smrti. Drznuli smo se da prilagodimo tekst okolnostima aktuelne Srbije, koristeći jezik kojim se danas govori. Posle Strelera imamo neku vrstu slatkog stimulativnog straha, koji dolazi od osećaja odgovornosti prema Goldoniju, prema Streleru, prema Bijenalu, prema publici u Veneciji i prema našoj publici.

  Andrea Paciotto
  (režija i adaptacija)

  Italijanski reditelj koji je svoj umetnički put gradio najvećim delom u inostranstvu. Presudan je za njegovu karijeru bio susret sa Ellen Steward, osnivačem i umetničkim direktorom njujorškog La MaMa Experimental Theatre Club-a, u kome je nekoliko godina bio stalni reditelj i sa kojim i danas sarađuje. Od 1999. počinje da radi kao nezavisni umetnik, sarađujući sa mnogim organizacijama u Evropi, Sjedinjenim Američkim Državama i Meksiku, na realizaciji baletskih i pozorišnih predstava, multimedijalnih performansa, instalacija i opera.
  Posle studija u Italiji, završio je magistarske studije režije na City University u Njujorku, zatim je, pri centru DasArts Univerziteta u Amsterdamu, vodio istraživački projekat o primeni novih tehnologija u živom performansu. Realizovao je niz filmova i dokumentaraca, razvijao i realizovao obrazovne programe i raznovrsne projekte u oblasti umetnosti i kulture. Vodio je seminare i kurseve o različitim aspektima pozorišne i audiovizuelne produkcije, kako u Italiji tako i u inostranstvu.
  Od 2004. Andrea Paciotto živi u Italiji i upravlja organizacijom OFFUCINA. Veza sa Srbijom načeta je 1996. godine, učešćem na festivalu BITEF u Beogradu jedne predstave realizovane sa družinom La MaMa. Iza tog prvog susreta, a naročito posle 2000. godine usledile su česte posete Srbiji koje su dovele do realizacije produkcija Bad Bugs Bite (2003) i Pilad (2006), u saradnji sa Narodnim pozorištem Užice.